επεισπηδώ

ἐπεισπηδῶ, -άω (A) [εισπηδώ]

1. πηδώ μέσα ορμητικά (α. «τοὺς εἰς τὰς τάφρους ἐμπίπτοντας ἐπεισπηδῶντες ἐφόνευον» — σκότωναν αυτούς που πηδούσαν ορμητικά μέσα στις τάφρους, Ξεν.

β. ἐγὼ δ' ἐπεισπηδῶν γε τὴν βουλὴν βίᾳ κυκήσω» — κι εγώ πηδώντας, μπαίνοντας μέσα με ορμή, θα ανακατέψω όλη τη βουλή, Αριστοφ.)

2. σφετερίζομαι («ἐπεσπηδήσαντες τῷ ἄρχειν ξυνέσχον τὰ κοινά», Φιλόστρ.).